Porastanie

Tym razem zaniosło mnie w okolice betonowych kwietników, w których od dawna nikt nic nie posadził. Pomiędzy prostokątnymi formami są dwu-trzycentymetrowe przestrzenie, które przez lata zapełniły się tym, co przyniósł wiatr i zapewne ptaki.
Te miejsca dla mnie - jak zwykle - najciekawsze.

Lubię myśl o tym, że jesteśmy kolonizowani.
Że nie tylko porastamy, ale także jesteśmy porastani, po cichu, na ogół w mikroskali.
Że przy nas, na nas i w nas toczy się skład i rozkład, cały czas, drobnym szeptem.

A środek kwietników, zapomniany przez człowieka, jest miejscem życia.
W różnych fazach.

I jeszcze, po drodze, rzut oka na znajomy murek, od innej strony.

Myśl o porastaniu niesie spokój.