Słabość

Ostatnio już od rana, a może nawet szczególnie o tej porze.
Gdy dzwoni budzik, wiem, że to pora na tabletkę dla kota, nie zakładam jednak, że i ja rozpocznę dzień.
Trochę żałuję, bo światło jest szczególne i podświadomie przeczuwam tę rześkość powietrza.
Ale nie jestem gotowa.

Potem, koło dziesiątej, trzeba wyjść z psem.
Po powrocie jem śniadanie i już właściwie mogłabym się położyć. Zamknięcie oczu i ukrycie się pomiędzy snem i jawą wydaje mi się stanem najbardziej pożądanym.
Nic nie wiem o nim wieczorem i długo w nocy, kiedy żałuję, że znowu większa część mojej aktywności to była praca zawodowa, a umycie naczyń i wstawienie prania to wszystko, na co się dodatkowo zdobyłam.
A przecież chciałam wszystko zmienić.
Na lepsze.

Ale rano...