W ciągłym ruchu

Na spektakle współczesnego teatru tańca muszę chodzić lekko głodna.
Bo oglądam je oczami, ale odbieram całym ciałem niemal, a zwłaszcza brzuchem. Czuję wtedy, jak myśli moje ciało. Myślą moje komórki.
Myślenie mitochondrialne?
Wczoraj byłam na spektaklu Lupi  Art. Garage, tancerzy, którzy na festiwal Zawirowania przyjechali z Włoch.

W przestrzeni okolonej kręgiem usypanym z brązowego piasku skulone ciało. Światło wydobywa jego napięte mięśnie i zarys kręgosłupa. Drugi tancerz podchodzi z latarką i oświetla z góry leżącego - ten zaś zaś, jakby budzi się i zaczyna przemieszczać się po scenie ruchem wijącym, czasem konwulsyjnym. Kojarzy się to z przesłuchaniem, gdy lampa świeci w człowieka, aby wydobyć zeznania. Tu też chyba coś ma zostać wydobyte, ale nie wiemy co, a ten drugi, z latarką też chyba nie wie. Bada przestrzeń, bada Innego, który jakby właśnie się rodził, i dla obserwatora, i dla siebie, i dla nas. Wygięty w strunę kręgosłup i klatka żeber  wyglądają chwilami jak delikatne kości ptaka lęgnącego się ze skorupy jaja.
Potem już zaczyna się taniec dwojga - dwojga Innych, który jest cały wzajemnym badaniem się, przymierzaniem, rozpoznawaniem. Przylgnięciem i odsuwaniem się, czułością i agresją, współpracą i walką. Partie choreografii, w których tancerze są blisko siebie, zawierzają swoim ciałom, są drogą do odkrycia, jak bardzo możemy oprzeć się na drugim człowieku, na ile wolno nam zaryzykować. Ciała - wzajemnie podtrzymywane, w ciągłym ruchu, który jest życiem. Odpowiedzialność? Czy przeczucie świadomości, że jesteśmy zależni? Moment synchronii, gdy dwa obce sobie i jednocześnie bliskie ramiona wchodzą w plamę światła, robi niezwykłe wrażenie. Jak to jest, być tak blisko, w takiej symetrii? Zastygamy na chwilę, patrzymy, czekamy.
Potem próby rozpaczliwej czułości, gdy z skok z rozpędu kończy się dziecięcym wręcz przylgnięciem do ciała drugiego człowieka. Badanie granic relacji. Gdzie Ja się kończę, gdzie Ty się zaczynasz. Ile uniosę, ile uniesiesz?
Interludium: obok postaci tancerzy zaczynają grać ich cienie. Na ścianie pojawiają się kontury "lupi" - wilków, co podkreślone jest sugestywną muzyką. Ruch tancerzy przekłada się na ruch cieni, wyolbrzymiony, hipersymboliczny.
Potem wracamy do ciała.
Tancerze burzą granicę, rozsypują linię z piasku, tarzają się w nim. Granica nie jest już czymś zewnętrznym, przenosi się do wewnątrz. Już nie wiemy na pewno, kto z kim walczy, kto z kim tańczy. Gdy leżący przyjmuje pomocną dłoń i podnosi się, przez dłuższy czas nie może się od niej uwolnić, szarpie się z nią. To dość czytelna metafora.
Taniec-walka, taniec-czułość, taniec-poznawanie. Siebie i Innego. Bez wyrazistej konkluzji, nieskończony.