Nie wiem

Smętne zamyślenia spychają mnie w dół, tak że przykryłabym się kołdrą, kocem i zasnęła. Odpłynęłabym gdzieś.
Z jedną z grup trudno mi się pracuje, zajęcia z nią stresują mnie bardzo. Od tych zajęć w październiku zaczęłam i może dlatego, że były pierwsze, czułam się bardzo spięta. Potem... było różnie, ale w pewnym momencie okazało się, że nie spełniam ich oczekiwań.
Zmieniłam trochę formułę. Ale choć jestem przygotowana, słowa czasem więzną mi gdzieś w drodze do głosu. Bywa, że coś mnie blokuje. Wszystko wychodzi o wiele gorzej, niż mogłoby. Mogłoby bardzo dobrze, a wychodzi kiepsko. Wczoraj znowu dość mocno to poczułam. A przecież chodzi o zajęcia z przedmiotu, który jest dla mnie wyjątkowo ważny.
To we mnie jest problem. Mój stres nie musi nikogo obchodzić. mam być dobra, w tym co robię, i już.
Strasznie mi szkoda, bo to fajne, twórcze dzieciaki.
Nie wiem, czy się nadaję. To, że z innymi grupami czuję się dobrze, to żadne usprawiedliwienie, bo wszystkie zajęcia są równie istotne. To studenci są najważniejsi, to oni się liczą, to dla nich jest uczelnia i wszystko, co się z nią wiąże.
Przygnębia mnie ta sytuacja i dodatkowo rozlewa się, tworząc poczucie ogólnej beznadziejności. Beznadziejności mnie. Smutki są czepliwe - jeden przyciąga kolejne.
Zobaczę, co będzie jutro. Jak zawsze sądzę, że świat jest piękny.