Ciekawie

To był ciekawy wieczór.
Przed wyjściem ostrożnie zajrzałam do BMA. Z pewnym żalem stwierdziłam, że wyzwalacz migawki nie zrósł się, w związku z czym nadal nie mam aparatu. Ten w telefonie nie jest za dobry, a może po prostu nie konweniujemy zbytnio. Tak że tego...  zdjęcia takie sobie, ale coś tam widać. W dodatku mój komputer nadal nie chce wykrywać mojego telefonu (węszyć spisek?).
Mogę tylko prosto z telefonu na fb, a stamtąd kopiować do komputera i dopiero potem do bloga. Przez Rzym, można by powiedzieć.

W Wizytującej Galerii / Galerii Supermarket Sztuki obejrzałam wystawę Małgosi Markiewicz.
Kobiecość, przestrzeń domowa - w procesie redefiniowania, rekonfigurowania, to teren, po którym porusza się artystka. Wystawie towarzyszył performans - trwał od 19 do 22.

Artystka robi na drutach szal, który po drugiej stronie jest na bieżąco rozpruwany. To metafora, dość czytelna chyba, syzyfowej natury zajęć kobiecych. Ale myślę też, że jest metaforą samego procesu redefiniowania kobiecości, jako czegoś, co stale podlega konstruowaniu i dekonstruowaniu. Również jako obrona przed utkaniem kobiecości według męskiego pomysłu (Penelopa?)
Duże wrażenie zrobiły na mnie ubrania - eleganckie sukienki, bolerka - pocerowane tak, ze z daleka wygląda to na inkrustację metalem, a z bliska okazuje się, że to zacerowanie bardzo grubą, workowatą wełną (można zobaczyć pod linkiem). Zbroja, pancerz własnoręcznie udziergany? Włosienica? Od czego zależy moc, trwałość form, w jakie wkłada nas system, na ile mu w tym pomagamy, dziergając sobie (mentalną) siatkę, w którą same siebie łowimy? Jak zwykle szukam pytań. Słucham, o co mnie konkretnie pyta dane dzieło. Jeśli o coś, to dobrze.
Drugi performans - Synergia Izabeli Chamczyk, miał charakter interaktywny. Był zaproszeniem do środka obrazu, do zamkniętej przestrzeni pełnej farb/barw. Publiczność, po pobraniu rękawic, mogła uczestniczyć w malowaniu. Nie omieszkałam, zostawiłam swój ślad. Wiedziałam, że się rozmyje, że za chwilę nie da się już odczytać wśród śladów nakładanych przez kolejnych uczestników, a jednocześnie pozostanie jako składowa wiecznie zmieniającego się migotliwego świata. Bez mojego śladu ten świat byłby inny, być może o ułamek promila, ale tego przecież nie wiem. Zostawiłam moje słowo. Po pewnym czasie poszłam tam znowu, by zobaczyć, jak się wtapia...
Tutaj parę zdjęć z performansu.
Na zdjęciach artystka.

A potem weszłam do Muzeum Nurkowania, które znajduje się w tym samym w zasadzie budynku.
Polecam wszystkim zainteresowanym, bo eksponaty są wspaniałe. Stanowią historię polskiego nurkowania - skafandry, urządzenia pomocnicze, wszystko autentyczne.

Na koniec, trochę niespodziewanie,  zawędrowałam do Zachęty, żeby obejrzeć wystawę Teresy Murak, ale o tym następnym razem.