Światło rampy

Rampa była strasznie daleko, jakieś dwa kilometry za wsią.

Prowadziła do niej droga z płaskich kamieni, wznosząc się na pagórkach i opadając ku dolinom. Po jej obu stronach pola oraz drzewa, im dalej, tym więcej jabłoni o drobnych owocach. Po lewej mijało się samotny grób żołnierza z pierwszej wojny, okolony tujami.

Jeszcze kawałek i na horyzoncie pojawiały się zabudowania sąsiedniej wsi; wtedy trzeba było skręcić w lewo, na ścieżkę. Kilkadziesiąt metrów i już było się na rampie.

Z obu stron stały pociągi towarowe: po prawej jeden, a po lewej dwa długie szeregi. W najdawniejszych czasach, jakie pamiętam, były jeszcze całe, potem traciły deski i część metalowych elementów – zaczęły wyglądać jak przedpotopowe zwierzęta z nagimi żebrami. Przeskakując z wagonu do wagonu, trzeba było uważać, by nie trafić w wyrwę w podłodze; czasem szło się jak po drabince, a pomiędzy prętami rosła trawa, coraz wyższa. Widywało się też znaki życia – ktoś tu czasem spał, ktoś coś pił – ale było to życie inne, zdziczałe, życie na bocznym torze.

Najbardziej ciągnęło mnie jednak w przestrzeń pomiędzy dwoma szeregami pociągów, rodzaj korytarza szerokiego mniej więcej na półtora metra, biegnącego prawie bez końca na linii wschód-zachód. Gdy słońce wpadało tam o świcie, nie wychodziło aż do zmroku; latem było słychać, jak przysmaża ściany wagonów – zardzewiały metal robił się gorący, powietrze falowało, świerszcze cykały jak obłąkane.

To była inna strefa, ciepłe kraje z błękitną cykorią podróżnik i roślinnością, zdawałoby się, półpustynną, ale najlepsze były jeżyny, które dojrzewały tam dobry miesiąc wcześniej niż gdzie indziej, a nigdzie nie były tak słodkie.

Czasem śni mi się, że patrzę przez tory, na horyzont, a tam, jak fatamorgana, wznoszą się budynki wielkiego miasta.