Wyjście

Jako małe dziecko byłam zawsze bardzo zaopiekowana, a  to znaczy, że mama nie puszczała mnie samopas na dwór, ledwie nauczyłam się chodzić, tak jak często działo się na wsi czterdzieści parę lat temu.

Kiedy stało się to po raz pierwszy, miałam pewnie jakieś cztery lata i dobrze to pamiętam, choć nie jest wykluczone, że w rzeczywistości nie był to ten pierwszy raz, cóż jednak, skoro tak mi się zapisało.

A to, co tak pamiętam, to była łąka ogrodzona czymś, co przypominało okrągłe, drewniane bale na podpórkach, a druga rzecz to dzieci, inne dziewczynki w moim wieku, które wyczyniały na tych zaimprowizowanych drążkach różne akrobacje. Przyglądałam im się wtedy, myśląc, że nic takiego jeszcze nie robiłam, a potem powoli podeszłam do ogrodzenia i położyłam na nim dłonie.

Pamiętam obłą gładkość pod palcami. Wyczułam, że w niektórych miejscach rozszerza się nieco, dotarłam do miejsca, gdzie był sęk, ale obcięto go równo i tu też było gładko. Dotknęłam beżowoszarej powierzchni  brzegiem policzka, a potem ustami; został mały wilgotny ślad.

Wiedziałam, co robić. Podskoczyłam lekko, przez chwilę łapałam równowagę, kołysząc się na biodrach – i już, mogłam robić fikołki, jeden za drugim, wirowałam wokół drążka, a on, świat, obracał się w moich rękach: gładki, ciepły, mój.