Było przed pierwszą.
Wyszłyśmy i...
czekała nas niespodzianka, albowiem właśnie spadł śnieg.
Na placyku przed szkołą otworzyła się przed nami białą, nieskalana niczyją nogą przestrzeń.
Oczy psa zrobiły się ogromne, a po chwili ruszył w zwariowany taniec, biegając, tarzając się, podskakując, ryjąc nosem i piszcząc przy tym z radością. Trwało to chyba z pół godziny.
Taka organiczna, niezakłócona, cudowna radość.
To był chyba pierwszy śnieg, jaki mój pies zobaczył w swoim życiu.
Dziś już rano nieco się zdziwiła, jak zawsze, gdy pierwszy raz w roku ma się wysikać na biały puch.
A po południu, przed samymi drzwiami, czekało nas to:
A potem moja na ogół zdystansowana psina jak zwykle radośnie powitała to fajne białe, co niespodziewanie spadło.
Jej radość zdecydowanie poprawiła mi humor.
A poza tym, gdy jest śnieg, robi się jaśniej,
Światło odbija się w kryształkach i wypełnia powietrze.
Dobrze że jest światło,
słońce,
gdzieś,
zawsze.
cudnie, tylko u nas szarówa, zacina i nosa się wystawić nawet nie chce :(
OdpowiedzUsuńUroczy ten Twój psiak.
Tak:) Mieszanka jamnika z Czymś.
UsuńNo i zimno jeszcze jest, a wiatr strąca to białe z drzew. I mokro.
OdpowiedzUsuńUbrałam się ciepło:)
UsuńI aparat zamókł mi tylko troszkę;)
Gdzieś zawsze jest:)
OdpowiedzUsuńDawno temu uwielbiałam rozdziewiczać śnieżne biele. Moja klacz nie podzielała niestety moich zachwytów i wolała gdy na śniegu były już czyjeś ślady. Nie mogłyśmy się dogadać w tej kwestii.
Ten śnieg to tylko mały udawacz zimy:)
Dziewczyny, lubię jak się pojawia zestawienie Waszych światów w internecie. Lubię wpisy Ani, komentowane przez M;)
UsuńCzyli M. musiałaś najpierw osobiście pobiegać, a dopiero potem z koniem?
Usuń:) Na szczęście nie musiałam wstawać bladym świtem i wydeptywać ścieżki :)
UsuńAle przez pierwsze dwa lata byłam bardziej towarzyszem wędrówek niż jeźdźcem. Chodziłam razem z nią tupiąc, chlupiąc, szurając. Musiałam udowadniać każdym krokiem, że pod śnieżną pierzynką nie kryją się przepaście, kałuże na drodze nie wciągają wgłąb razem z głową, a przydrożne śmieci nie odgryzają nóg. Długie, mozolne, bardzo męczące budowanie zaufania. Była potwornym tchórzem i buntowniczką. Warto było się pomęczyć.
To piękna przyjaźń. Ja jako dziecko i nastolatka miałam zaprzyjaźnioną klacz Siwkę. Kiedyś muszę o niej napisać:)
UsuńMnie też zasypało...drzewa brzemienne od ciężaru mokrego śniegu...
OdpowiedzUsuńI pięknie jest:)
Usuńa my swojego nabyliśmy gdy był śnieg, i pierwsze potrzeby załatwiał na śnieg. gdy nadeszła wiosna, ciągle szukał śniegu wdrapując sie w różne miejsca. pewnego dnia, gdy cały śnieg się skończył kilka godzin spaceru nie wystarczyło by pies sie załatwił. wróciliśmy do domu i wyszliśmy ponownie. odpuścił, choć był chyba pełen obaw.
OdpowiedzUsuńMoja najpierw nie mogła się przyzwyczaić do sikania na śniegu, a wiosną oczywiście też poszukiwała ostatnich białych spłachetków:)
Usuńi co roku też cieszy się jak dziecko- biega, nurkuje, fika koziołki :)
Usuńlubię śnieg. wtedy, kiedy wszystko jest otulone białym puchem, można doświadczyć szczególnego rodzaju ciszy :)
OdpowiedzUsuńTen komentarz został usunięty przez autora.
Usuń:)
Usuńja krzyczę- gdy ten śnieg wraz z psem wchodzi do domu :)
oczywista znów się przelogowałam:)
Mój pies dostaje cichy nakaz otrzepania się - przed wejściem:)
Usuńja mam dobrze, tylko koty ;))
Usuńale widok domowego kota na śniegu - bezcenny - ile łap da się podnieść naraz do góry, żeby jeszcze można było ustać? :D
Ja też mam kotkę, ale niewychodzącą. A raczej wychodzącą tylko raz, z drugiego piętra, przez balkon. Na szczęście udało się ją złapać.
Usuńmój sierściuch to duży i długi sierściuch.. otrzepanie nic nie daje.
Usuńgłęboko zaznacza każdy swój krok
Z okna naszej kamienicy widzę śnieg już tylko na dachach zaparkowanych aut. Na ulicach sucho i świeci słońce. Cztery stopnie we Wro :)
OdpowiedzUsuńmarinna
U nas ciągle mokro, ale słońca sporo:)
Usuńfajne zdjęcia kryształków, ale... dobrze, że to tylko zdjęcia :)
OdpowiedzUsuńFakt, paluszki marzły - muszę sobie sprawić mitenki.
Usuń