Ciało/umysł

Z festiwalem Ciało/umysł związane jesteśmy - ja i moje córki - od ponad dziesięciu lat.
Wtedy wyglądało to trochę inaczej niż teraz. Festiwal zagarniał nas w siebie, zmieniał rytm naszego życia na długie dni. Od rana warsztaty różnych technik ruchu, wieczorami spektakle, rozmowy z twórcami, filmy, konferencje. Szybkie przejazdy Ze Starej Prochowni do CSW, lub Teatru Nowego, albo jeszcze gdzie indziej. Ruch, pęd, wrażenia. Byłyśmy w tym całe, na wysokich obrotach, na adrenalinie. Codzienność odchodziła gdzieś na bok - a może to właśnie było nasze zwyczajne życie; tych festiwali było przecież więcej, niektóre wyjazdowe...

Teraz - teoretycznie - wszystkie jesteśmy dorosłe. Czasem chodzimy gdzieś razem, ale częściej każda z własnymi przyjaciółmi.

Wczorajszy spektakl LOL (lots of love) jest jednym z najlepszych, jakie ostatnio widziałam. Połączony z wideo oraz mówionym tekstem pokazuje świat internetu, zwłaszcza komunikacji w portalach społecznościowych. W muzyce cały czas słychać uderzenia w klawiaturę. Słowa, to komunikaty, "zaczepki", "lubienia", skrótowe charakterystyki, a także wokalizowane emotikony, co szczególnie podkreśla parodystyczny charakter występu (gdy tancerz recytuje np: "całusek, całusek, uśmiechnięta buźka").
W tej feerii humoru pojawiają się jednak ukłucia: za tym wszystkim chowa się samotność, ogromne pragnienie uczuć, szukanie na oślep, porażki, nieumiejętność wejścia w głębsze relacje. Samotność i ból - przede wszystkim. To przełamywanie komizmu smutkiem, szarpnięciami bólu - to chyba największa wartość spektaklu.

Mnie zmusił do myślenia podwójnie - bo zastanawiam się od jakiegoś czasu, jak zmienia mnie blogowanie, komunikowanie się w komentarzach.
Czy jeśli, dajmy na to, staram się odpowiedzieć na każdy komentarz, choć nie znam jego autora, dając choćby uśmieszek - czy świadczy to o spłycaniu się moich relacji z ludźmi, czy może odwrotnie, jest residuum z czasów przedinternetowych, gdy w realu na ogół odpowiadało się komuś, kto do ciebie mówi. Czy pusta konwencja, czy jednak dbałość o uczucia innych?

Jak powiedziała mi po spektaklu K., jesteśmy z pokolenia, które jeszcze dobrze odróżnia rzeczywistość realną od wirtualnej, weszłyśmy w internet z pewnym już zapasem realności.
A może jest też tak, że rzeczywistość naprawdę się zmienia i coraz bardziej zdajemy sobie sprawę, że wirtualność JEST realnością.
Że to sam system komunikowania przekształca postrzeganie świata, nas samych. I nie wiem, czy pewna płytkość relacji, to stan przejściowy w "pokoleniu facebooka", czy docelowy. Czy wykształci się nowy rodzaj "głębi"?

Gdy rodziły się nowe techniki komunikacji, zawsze towarzyszyła temu pewna histeria, pojawiały się prognozy o upadku kultury - tak było, gdy rozpowszechniło się pismo, potem książki drukowane, telefony, radio. Potem internet. A potem....

Sam wczorajszy spektakl, który podjął refleksję nad nową formą komunikowania się, świadczy na szczęście o tym, że zmieniamy się tylko trochę - ciągle bowiem umiemy myśleć.