Interfejs

Śniło mi się, że nie mogłam wybrać numeru na klawiaturze telefonu. Od czasu do czasu miewam takie sny. Mylę się przy którejś cyfrze i muszę wybierać od nowa, zapominam początku lub końca, niekiedy na ekranie pojawiają sie jakieś gry albo inne rzeczy, a ja nie umiem wrócić do opcji wybierania numerów. Zmieniam aparat, ale to nic nie daje – i już wiem, że nie zadzwonię. To bardzo męczące sny.

Rano zadzwoniłam do przyjaciółki; odebrała spacerując na jeziorem. Jak to? No tak, przecież pojechała na weekend na wieś, dwieście kilometrów od Warszawy.

– Może zjadłaś coś ciężkostrawnego? – zasugerowała.

 – To raczej mówi o kłopotach z porozumieniem, że nigdy nie da się nawiązać pełnego kontaktu, takiego, jakiego by się pragnęło – drążyłam. 

– No to próbuj, wal, co masz do powiedzenia, tylko nie teraz. Bo może powinnam najpierw usiąść – zażartowała.

Co mam do powiedzenia?

Zamazany ekran komórki.

Budynki zmieniające się nie do poznania, płynne krajobrazy, wydłużające się korytarze. Sny, w których gubię drogę do domu.

To do siebie nie mogę się dodzwonić. Numer jest tuż pod powierzchnią świadomości; znamy go odruchowo, używamy automatycznie, w codziennej krzątaninie. Sięgając głębiej, pod serce, natrafiamy na lęk. Psuje się interfejs. Pulsuje sygnałami gier, linkami do ciekawych stron, notowaniami na giełdzie.