Debiut

Jednym z najlepszych pomysłów mojego męża jest podział na tygodnie obiadowe. To znaczy, że przez tydzień obiady robię ja, potem przez tydzień on i tak dalej na zmianę. Obowiązywalność zasady jest dość bezwzględna, zwalnia z niej tylko dłuższy wyjazd, albo większe trzęsienie ziemi.

Wczoraj kończył się mój tydzień obiadowy, a ja nie miałam weny. Mąż zrobił sobie jajecznicę i mruknął ponuro: "jutro ty robisz obiad".

A ja, wiedziona nagłym natchnieniem, postanowiłam zadebiutować dziś w dziedzinie pieczonej faszerowanej cukinii. Nadziałam ją z mielonym mięsem, które wcześniej usmażyłam i wymieszałam z wyskrobkami tejże cukinii i pokrojoną w kosteczkę papryką. Czerwoną.

Gdy nadziana cukinia pyszniła się w piekarniku, do domu wrócił mąż, niosąc w dłoni torebkę foliową z mielonym mięsem i sosem do spaghetti.
"Co ty robisz?" - zapytał zdziwiony tak bardzo, jakbym co najmniej grała na banjo.
"Gotuję obiad" - odrzekłam zgodnie z prawdą.
"Ale jak to? - dopytywał się pozostający wciąż w lekkim szoku mąż.
"No, przecież powiedziałeś wczoraj, że dzisiaj ja gotuję".
"Tak - odpowiedział. - Ale nie sądziłem, że potraktujesz to poważnie".

Miałam niejasne wrażenie, że pozostawał lekko urażony.
A cukinia dała się zjeść, choć mam wrażenie, że czegoś w niej zabrakło. Sam farsz był super. Czy robicie coś szczególnego z samą cukinią, zanim ją nadziejecie?

I jeszcze trochę słońca złowionego w ciemnym gąszczu.