Patrzymy na siebie

Spotkanie. Dobre, ciepłe spotkanie w gronie lubiących się osób. Przytłumione światło, czerwone wino, na ścianach delikatne malowane kwiaty i portrety sarmatów w kontuszach. Wszyscy patrzymy na siebie oczami, które wiedzą, a i tak są ciekawe: co nowego, co czujesz? Przytulamy się – gestem, słowem.

Do restauracji wchodzi japońska wycieczka, na kolację w zarezerwowanej sąsiedniej sali. Przemykają obok nas rządkiem, w ciemnych ubraniach, z aparatami fotograficznymi.

Gdy po godzinie wychodzą, słychać trzask migawek. Wszystko warto utrwalić: obraz, stolik, naszą grupę, siebie samego w lustrze. Stoję właśnie z kieliszkiem wina w ręce i przyglądam się twarzom. Facet z małą wąską bródką zatrzymuje się, poprawia kołnierzyk. Kobieta przesuwa palcami po krawędzi glinianej misy. Twarz za twarzą, oczy. Myślę – co widzieli dzisiaj rano, co się komu przyśni w nocy. Kto na kogo czeka i jak daleko stąd.

Młoda dziewczyna w krótkim płaszczu, ze związanymi włosami. Za chwilę postawi nogę na schodku, teraz się odwraca. Podnosi aparat, ale go opuszcza. Patrzymy na siebie oczami, które wiedzą, a i tak są ciekawe.

Uśmiecham się, a ona uśmiecha się do mnie.