Następnego dnia

Następnego dnia pojechaliśmy z tatą do domu rodziców.
A po południu poszliśmy do lasu.
Przez kilkanaście lat wiele ścieżek całkiem zarosło. Kiedyś były to szerokie, wygodne trakty, często wykorzystywane do spacerów. Urządzano tam nawet biegi przełajowe. Czy teraz nikt nie chodzi do lasu?
Robiłam dużo zdjęć. Przedstawiam niektóre z nich, po kolei, jak były robione. Przy wiatrowisku, na bobrowych żeremiach, przy bukach, nad leśnym jeziorkiem, które stało się moim azymutem, bo prawie zabłądziliśmy. Na szczęście czułam tę wodę, podświadomie wiedziałam, gdzie iść. Zresztą, gdybym nie wiedziała - wystarczyło iść jakieś pół godziny w jednym kierunku i gdzieś by się wyszło. To nie jest bardzo duży las.
Potem stare magazyny i jeszcze staw.
I pomosty wędkarskie, kruche, rozpadające się, ale w sam raz do tych miejsc.
I już zaczął się wieczór.