O pewnym spotkaniu i pewnym filmie

Od dawna planowałam napisać o pewnym spotkaniu i o niezwykłym filmie. Jego premiera odbyła się w Kinie Luna 6 grudnia, a ja zostałam na nią zaproszona i ...  o mały włos się nie spóźniłam, bo...  pomyliłam kina.
Nie chciałam jednak zabierać się do tego posta w tak obniżonym nastroju, jaki przydarzył mi się w grudniu - uznałam, że zasługuje on na Anię M. w lepszej formie.

Aż dziś zobaczyłam w gazecie zdjęcie przedstawiające kadr z tego filmu i już wiedziałam, że przyszedł czas.

A więc - cieszyłam się już parę tygodni wcześniej. Spodziewałam się, że to będzie dobry film, ale najważniejsze było to, że zaproszenie dostałam od... kompozytora, który napisał do niego muzykę. A jest nim syn mojej blogowej przyjaciółki, znanej pewnie większości z was Gosianki - Michał Szablowski. I trzeba powiedzieć, że muzyka należy do atutów filmu. A już zachwycająca piosenka w czasie trwania końcowych napisów sprawiła, że chciało się siedzieć i słuchać, i słuchać.

Film zresztą ma wiele atutów: świetną obsadę aktorską, bardzo ciekawą konstrukcję oraz temat. Tak mówi o nim reżyserka: "Osiem współczesnych polskich kobiet w różnym wieku i jeden mężczyzna. Ich lęki, fascynacje, obsesje. Ich codzienne życie i takie, które chcieliby mieć. To wszystko zatem, co nas ubiera. Bohaterki naszego filmu są obiektem nielegalnego eksperymentu..."

Tak... Nie będę opowiadać, bo nie chcę zdradzać szczegółów akcji, ale chcę powiedzieć, że film mocno prowokuje do zastanawiania się nad sobą. 

A po filmie - rozmowy, wywiady, zdjęcia, kwiaty...

Kompozytor i jego dziewczyna to wspaniali młodzi ludzie i cieszę się, że mogłam z nimi porozmawiać.

To był niezapomniany wieczór.

Dziękuję Michale, Gosianko, Kasiu...