Out cry

Wczoraj dla odmiany moi bytomscy studenci przyjechali do Warszawy - w Mazowieckim Instytucie Kultury pokazywali swój taneczny spektakl dyplomowy Out cry. Tak pisali o nim w wydarzeniu na fb:

“Out Cry” nie jest deklaracją. Nie przedstawia żadnego punktu widzenia. Nie jest oświadczeniem ani lekcją. Nie jest ani fikcją, ani faktem. Nie jest ani o Tobie, ani o mnie. Nie odpowiada na pytanie kim naprawdę jesteśmy. To nie jest spektakl o relacjach, nie będzie w nim duetów. Brak w nim konotacji genderowych i seksualnych treści. Nie usiłuje być niczym nowym. Nie jest intelektualnym bełkotem. To nie jest konceptualne poszukiwanie przestrzeni w czasie. Spektakl nie jest zabawny, metafizyczny ani filozoficzny. Nie udziela odpowiedzi na ważne pytania i ich nie stawia. Nie jest rozrywkowy, nie będzie głosowania na najlepszego tancerza. Mimo to „Out Cry” jest w nas, istnieje w naszych ciałach i stał się naszym małym protestem. Wiemy, że nie zmieni świata, ale być może wzbudzi w nas jakiekolwiek emocje.

Może to rzeczywiście prawda, ale raczej jednak lekka prowokacja, bo spektakl jednak pytania stawia... głownie o granice między wolnością a zależnością - w odniesieniu do tych  biegunów kształtowała się jego dynamika. O to także, do czego socjalizuje nas wychowanie, szkoła, media.
Podobało mi się. Dlatego być może obejrzę jeszcze raz w Katowicach, w najbliższą środę. Będzie tańczyła "druga obsada", a spektakl jest tak skonstruowany, że pewne jego elementy będą się wtedy różnić.

Poczułam wczoraj mocno, tak z całego serca, że bardzo się cieszę, że mogę ich uczyć, że mogę pracować w tej własnie uczelni.

***

Jutro pewnie będzie pół miliona na liczniku (bo dziś chyba jeszcze nie, ale kto wie), więc jeśli chcecie się bawić, to zapraszam :)