Onomastyka

Dla rozproszenia większych i mniejszych smutków oraz tęsknot – trochę onomastyki rodzinnej.

Miałam trzy babcie. Żadnej nigdy nie nazwałam babcią.

Babcię Lisę, dziś 95-letnią, nazywałam i nazywam... sformułowaniem, które jest z grubsza przetłumaczonym z niemieckiego słowem Grossmutter, czyli Stara Mama.

Stara Mamooo!!!

Łatwo można sobie wyobrazić, ile darmowej radości dostarczałam dzieciom na podwórku tym wołaniem. W końcu zorientowałam się, że coś jest nie tak, i określenie to pozostało do prywatnego, domowego użytku. Zaczęłam sie go wstydzić – nie zachwiało to jednak jego trwałością. Niniejszym dokonuję więc oficjalnego coming outu: tak, oto ja, która tak właśnie zwracam się do mojej babci.

Uff! Poszło.

Dodam tylko, że moje córki nazywają Starą Mamę Babcią Elizą.

Druga z babć, to matka Starej Mamy; to przy niej upłynęło mi najdawniejsze dzieciństwo. Ją nazywało się Babką. W odróżnieniu od mamy mojej mamy, zwanej Babką Bartoszycką, czego powodu łatwo się domyśleć. Mąż tej ostatniej był zaś po prostu Dziadkiem.

Na koniec ciekawostka. Dawno, dawno temu jakaś znajoma usłyszała, jak któreś z moich dzieci zwraca się do mojego taty „Dziadku”. W jej oczach pojawiło się niedowierzanie, po czym zapytała, jak mogę na to pozwalać i czy tacie nie jest przykro. Bo „Dziadek” to przecież menel spod budki z piwem. Powinno się mówić „Dziadziuś”.

Mój ojciec mógł być wówczas jeszcze przed pięćdziesiątką. Do dziś dostaje konwulsji ze śmiechu, gdy ktoś mu to przypomina.