Rzeczy

W ostatnim numerze „Wysokich obcasów” przeczytałam artykuł o kiełkującej właśnie modzie na minimalizm.  Trend ów zaistniał w sferze publicznej dzięki – jakże by inaczej – blogom, których autorzy opisują swoje dążenia do posiadania jak najmniejszej liczby rzeczy.

Świadomie pozbywają się przedmiotów, które nie są im potrzebne. To podobno wciąga. Rekordzista zszedł do 42 przedmiotów, które stanowią jego własność. I myśli o tym, by jeszcze z czegoś zrezygnować.

Po co?

A no po to, by żyć bardziej świadomie, realizować swoje prawdziwe pasje, głębiej angażować się w kontakty z ludźmi.

Artykuł ten nie daje mi spokoju, ciągle wracam do niego myślą. Artykuł ten stale mnie o coś pyta.

Już na blacie mojego biurka znajduje się co najmniej dwa razy więcej rzeczy, niż ich posiada rekordowy polski minimalista.

Oczywiście, do czegoś jest mi to potrzebne.

Może do poczucia bezpieczeństwa, polegającego, paradoksalnie, na tym, że dopóki przebywam w przestrzeni nieuporządkowanej, dopóty wszystko jest możliwe. Jakbym była ciągle w stanie przejściowym. Czym mogłabym zastąpić bałagan rzeczy wokół mnie, by ciągle czuć, że życie jest przede mną? I czy w ogóle trzeba tak czuć?

Inna sprawa to same rzeczy. Nie umiem ich wyrzucać, tak po prostu do śmietnika. Nie chcę decydować o końcu ich historii. Przypominają mi się słowa Waltera Benjamina o kolekcjach – kolekcje są ratunkiem dla rzeczy, które w dobie produkcji masowej zanikają w swej pojedynczości, jako egzemplarz. Kolekcjoner poprzez nadanie przedmiotowi znaczenia, czyni go na nowo pojedynczym – i siebie razem z nim. Życie nadane rzeczy w pewien sposób ratuje nas, ludzi, jako pojedyncze, osobne istoty.

Choć czym innym jest kolekcja, a czym innym sterta gratów.

Także one jednak „ustawiają” nas w świecie. Zadają nam pytania o naszą w nim pozycję. Zadają pytania o inność, o obcość absolutną. Jak pięknie powiedział W.J.T. Mitchell, cytując Johna Bergera: „patrzą na nas w ciszy poprzez «otchłań, której brzegów nie łączy most języka»”.

Zastanawiam się też i nad tym, czy obsesyjna koncentracja nad zmniejszeniem liczby posiadanych rzeczy naprawdę jest drogą do wszystkich deklarowanych przez minimalistów celów. Wszak tu rzeczy właśnie panują nad człowiekiem, tylko w odwrotny sposób niż zwykle

.

 Nie oceniam.

Zastanawiam się tylko.