Deszcz

Deszcz

Pada. I jest ciepły. Uwielbiam takie. Mogłabym iść i moknąć, kontestując pracę parasolników. Psina jednak była zupełnie innego zdania. Zaledwie wyszłyśmy z domu, stwierdziła, że w zasadzie to nie musi wcale sikać i wysunęła głowę z obroży. Udało mi się ją jakoś przekonać, więc lekko obrażona, udała się na możliwie najbliższy trawnik. Trzyminutowy spacer.

Topola nieopodal zrzuciła kwiaty. Takie bure frędzelki – cały chodnik jest nimi zasłany, aż miękki. Kałuże zrobiły sie od nich brązowe i pachną... lasem. Takim leciutko zbutwiałym drewnem i wilgocią. To taki fajny moment: wczoraj, dziś i jeszcze jutro – potem wyschną, rozproszą się albo zostaną zamiecione. Teraz są.

Z ciekawych wiadomości osiedlowych – obudziły się jeże. Parę dni temu jeden z nich przyszedł do kociej stołówki, przycisnął łapką pojemnik z jedzeniem, aż ten ustawił się w pionie, i zadowolony posilał się. Dwa koty siedziały obok i spokojnie patrzyły. Pełna zgoda.

W zeszłym roku byłam świadkiem tańca godowego: jeżyca siedziała nieruchomo, a pan jeż tuptał dookoła w taki sposób, że zawsze był zwrócony do niej twarzą; co jakiś czas zmieniał kierunek tuptania, a czasami robił dodatkowo obrót wokół własnej osi. Cudowna choreografia – i dosyć głośna.

Takie chwile, takie deszcze, otwierają inny czas – spowolniony, płynący boczną ścieżką, pachnący i aksamitny. Czas tańczących jeży.