Prawo do jazdy

Młodsza zdała egzamin na prawo jazdy. Za pierwszym podejściem.

Jestem z niej dumna. Tak bardzo, że jak zadzwoniła zaraz po, żeby mi powiedzieć, wydałam z siebie długi i głośny okrzyk radości. Aż zapytała, co robię. 

Nic, cieszę się – powiedziałam.

Mnie tata nauczył jeździć, gdy miałam 14 lat. I jeździłam po wiejskich pustych dróżkach. Podobno nawet dobrze. Oczywiście zawsze z tatą.

Aż któregoś dnia na drogę wyszedł nam pijany mężczyzna. Tak bardzo, że nie słyszał sygnału. Gdy w końcu skręcił na trawnik – ja, cała w nerwach, pojechałam za nim. Na szczęście bardzo wolno; tata zdążył złapać kierownicę i skręcić. Minęło ponad trzydzieści lat, pijany facet (choć pewnie niepermanentnie pijany) nawet tego nie pamięta. Ja prawa jazdy nie mam do dziś.

I pewnie dobrze, bo lubię jeździć komunikacja miejską. Każdym jej rodzajem. Lubię patrzeć na miasto za oknem, na ludzi obok mnie. Czasem lubię się wyłączyć i odpoczywać, czasem czytać, zdarza mi się też pracować – bo łatwo mi wyłączyć się i skupić na czymś, jeśli chcę.

Kulturoznawcy nazywają wnętrza środków komunikacji „niemiejscami”, ze względu na to, że jest to rodzaj przestrzeni „pomiędzy”, do przeczekania – a nie do bycia. Znak czasów.

Moszczę się w niej. Oswajam.