Mirt

Wiem, że nie wygląda najlepiej, ale bardzo chciałabym go uratować. Jest bardzo stary. Wyhodowała go dla mnie Babcia W., mama mojej mamy. U siebie miała ogromne mirtowe drzewo, które zawsze podziwiałam, i w końcu dostałam małą szczepkę, która się przyjęła.

Od tej pory koleje jego losu były różne, często gubił liście, wydawało się, że umiera, a on wypuszczał nowe pędy. Teraz żyje jakby kawałkiem siebie. Mam wrażenie, że wykorzystuje każdą, najmniejszą szansę. Dlatego przypomina mi Babcię W.

Na świecie było już dziesięcioro starszego rodzeństwa Babci, gdy jej ojciec udał się do Ameryki „za pracą”. Wrócił po dziesięciu latach, niewiele bogatszy niż przed wyjazdem. Po roku jednak urodziło mu się ostatnie, jedenaste dziecko, moja Babcia, tak dużo młodsza od pozostałej dziesiątki.

O jej wczesnej młodości niewiele wiem, oprócz tego, ze ktoś uwiódł ją i porzucił. Urodziła córkę, moją ciotkę.

Potem, jak ojciec, wyjechała do pracy, choć nie tak daleko – wybrała Łotwę. Tam spotkała niezwykle przystojnego młodzieńca, którego poślubiła i urodziła mu dwie córki; młodsza została później mamą Ani M.

Życie Babci W. nie było łatwe.

Spotykałam ją przecież, a nasze światy prawie w ogóle się nie dotykały.

Kiedy umarła, długo miałam wrażenie, że noszę ją w sobie, jak mały kościany embrionik, który pozostał obcy, niepoznany, ale który odzywa się na wybojach jak mała kołatka.

A teraz chciałabym ocalić mirt.