Jeden

Rok 1978 był dziwny.
Skończyłam wówczas 11 lat i nie wiedziałam, kim jestem.
Pamiętam za to zimę stulecia ze śniegiem sięgającym dwóch metrów.
Wąskimi drogami do Kętrzyna i do Barcian przejechał pług śnieżny, tworząc na szosach tunel, którego ściana po prawej stronie, wysokości paru pięter, była wyszlifowana na gładko.

Wtedy to budowaliśmy tunele również na łące przed blokami, ja i kolega z klasy Karol. Karol z zasady był człowiekiem skrajnie małomównym, a więc labirynt podśnieżnych korytarzy, o sklepieniu tak mocnym, że dało się po nim chodzić, uzyskaliśmy po paru godzinach, używając w tym celu może trzech słów. To była cicha zajadła praca, kopanie, wyrzucanie na zewnątrz łopatek śniegu, wygładzanie ścian, z całkowitą pewnością, że to nie ma żadnego sensu.

Potem jeszcze było lato.
Nad jeziorem w Gierłoży rozłożył się w półkole obóz drużyn harcerskich z kilku okolicznych szkół.
Obudzona w środku nocy wyszłam przed namiot. W bladym świetle latarki zobaczyłam śpiące pod tropikiem stado komarzych matek, w gorącym, parnym powietrzu.
Zagłębiłam się w las, ścieżkami wśród bunkrów; jeden z nich chylił się wyraźnie, a między ścianą a ziemią tkwiły wątłe patyczki-podpórki. Wyglądało to tak, jakby potężny mur uchylił usta w ironicznym uśmiechu.
I wtedy właśnie, w blasku pierwszych promieni, na białym tle mojego uda zobaczyłam cienką karminową linię.