Tyle tego

Tata napisał mi komentarz do poprzedniej notki, potem zadzwoniłam, żeby pogadać. Okazało się, że w taty dziecięcych czasach było dokładnie tak samo, z tym samym oknem, tą samą czaszką, a nawet z tym uczuciem fascynacji i lęku jednocześnie. Sztafeta pokoleń z czaszką w kościelnej krypcie...
Muszę sprawdzić, czy Ona jeszcze tam jest.

Pokolenie taty widziało też inne rzeczy. Na łące w lesie był cmentarzyk, ogrodzony z trzech stron metalowym ozdobnym ogrodzeniem, z czwartej zaś murem z białego marmuru. Mur centralnie przechodził w wysoki krzyż, przez który wiodła brama.
Najpierw rozszabrowane zostały groby, potem marmur przydał się kamieniarzom.
W szabrowaniu celowali kursanci z ośrodka szkolenia rolniczego. Przyjeżdżali na parę tygodni, przeszłość miejsca nie miała dla nich znaczenia, a umysły rozpalała im chyba wizja kosztowności.

Pamiętam resztki ogrodzenia i puste groby, kości bowiem też wywleczono. Dziury w ziemi.
Pamiętam, że podchodziłam, i zaglądałam w dół, ale już nigdy nikogo tam nie było.
Tuż obok, na łączce, rosły fiołki, masy fiołków.