Bębenek

Siedzę z nogami założonymi na biurko, stopami wprawiając fotel w kołysanie.
Słucham Alborady. Wiem - to indiańskość na sprzedaż, ale Chirapaq łyknę dziś w każdej postaci.
Pierwszy raz usłyszałam ją na "patelni" przy Metrze Centrum, dość dawno temu; grali wtedy trzej Peruwiańczycy.

Stałam i słuchałam zauroczona, a najbardziej zauroczył mnie bębenek.
Kupiłam od nich płytę, ale na niej nie było słychać bębenka, a bez niego to już nie to samo.
Wygląda na to, że doświadczyłam wykonania unikalnego, jakiego na płytach ni w internetach nie znajdziesz....
Przez jakiś czas miałam nawet chęć kupić bębenek i sobie dogrywać, ale wyperswadowano mi to jako pomysł zbyt już wariacki.



Siedzę, bo trudno mi zasnąć, gdy muszę oddychać przez usta.
Kiwam się więc.
W lepszym momencie położę się, ale dość szybko się obudzę.
Pomyślałam, że mogłabym zatańczyć.
To byłby powolny taniec dreptany odganiający wirusy.
Ale być może powinnam mieć bębenek.