Chwytki

- .... i.. i... i.... w ogóle nikt mnie nie kocha....  - chlipnęła Ania M. w słuchawkę.
- No, teraz to łżesz - roześmiała się K.
- .... bo.. bo... bo.... nikt mi tego nie mówi......  co chwila....

No i tak. Jak by tu zrobić takie chwytki, wie ktoś?
Co by chwytały tę miłość, którą ciągle dostaję, tę uwagę, akceptację, której tyle, a która w środku Ani M. marnuje się prawie w całości, bo przepływa sobie przez Anię M. i ucieka, i Ania znowu siedzi skulona i pusta, i nie ma nic w środku, bo wcale nie ma żadnego środka.
Mogłyby być te chwytki z czegokolwiek, byle dały się zamontować w środku, najlepiej w neuronach albo tuż obok, mogą być w komorach mięśnia sercowego, w pęcherzykach płucnych, od biedy nawet w kościach.
I tak chwytałyby te chwytki to wszystko, co Ania M. dostaje, ale nie umie sama chwycić, bo wiadomo - nie ma chwytków.
I może zrobiłaby się z tego normalna Ania ze środkiem w środku.