Część opowieści

Pociąg Porta Moravica z Pargi czeskiej do Warszawy wczoraj oczywiście się spóźnił, ale to nic - dzięki temu ja się nań w ogóle nie spóźniłam. Wprost naprzeciwko. Mogłam zjeść śniadanie (bo na zajęcia czwartkowe chadzam na czczo), moje ulubione - bagietkę z kozim serem, rukolą i suszonymi pomidorami, wypić kawę, spokojnie kontemplując ruch dworcowy. Dlatego też nie umknął mojej uwadze kloszard z pluszowym zajączkiem, proszący o datki w imieniu tegoż. Wysupłałam złotówkę, za to pan z kafejki zagroził mu wezwaniem ochrony. Na zajączka?!
Gdy pociąg nadjechał spokojnie zajęłam miejsce, po czym dosiadła się do mnie do przedziału ekipa konduktorska - kierownik pociągu i dwie miłe młode konduktorki.
Z panem kierownikiem gadaliśmy prawie całą drogę - o pociągach, dworcach, książkach (nie za bardzo przypadł mu do gustu Archipelag gułag), sztucznej inteligencji, dzieciach, pracy - do tego wszystkiego jeszcze w ogóle o życiu. I myślę, że to szkoda, że takie rzeczy znikają sobie, zamiast się zapisać na dobre w pamięci i trwać. Pozostaje więc może - powtórzyć to sobie. I zapisać jako część naszej Opowieści.
Chciałabym.

A w domu doszłam do wniosku, że chcę zjeść kuleczki mięsno-pieczarkowe w sosie pieczarkowym. I że skoro ich tu i wobec nie ma, to je sobie (i rodzinie) uczynię. Na dwa dni.
Jak zachciałam, tak zrobiłam.

Jest Dobrze - ale Nie Beznadziejnie, jak zwykł powtarzać mój tata i to chyba jest cytat, ale nie wiem z kogo.