Kontakt

Rano duże białe płatki - dotykając ziemi, roztapiały się w trzy sekundy; osiadając na gałęziach, trwały trochę dłużej, ale po chwili formowały dołem podłużną kroplę wody.
Teraz wiatr wszystko osuszył.
Zima tego roku przypomina mi trochę pewną 49-letnią kobietę ;)

Mech, mech - wszędzie między płytkami chodnika, teraz bujny soczysty. takie obrysowane zielenią płytki przypominają mi zawsze "odwrotny" balkon w Tybindze, gdzie byłam na stypendium. Mój pokój był na poziomie -1, oknem balkonowym wychodziło się na zewnątrz i stało się półtora metra poniżej poziomu ogrodu. Tam właśnie były takie płytki i schodki w górę - zacienione wgłębienie, pewnie idealne dla mchu. Obrastał dokoła powierzchnię kwadratów, ale wykorzystywał też wszystkie uszczerbki i pęknięcia, by wymalować zielono-szarą mozaikę. Wydawał się taki spokojny, jakby rósł w ciszy od stu lat. Może zresztą tak było.

M. chora, od paru dni wychodzę z jej psami. Karinie coraz trudniej schodzić ze schodów - pochyla się, wysuwa łepek z obroży. Niedługo pewnie trzeba będzie ją znosić; ja dam radę, ale nie wiem, jak M. martwię się.

Znowu poszłam fotografować ten słupek. To czarne na nim to specjalny rodzaj brudu, chyba ze spalin parkujących w pobliżu samochodów. Nierówna powierzchnia jasnej farby powoduje, że ciemny kolor częściowo się zmywa, a reszta tworzy wzory. Ciągnie mnie do niego. Pomyślałam nawet przez chwilę, że przydałby się lepszy aparat.
A może po prostu czasem drżą mi ręce.

I wyrzuciłam moje ursinoviańskie buty.
Bo choć lubię kontakt z ziemią, podeszwa w bucie musi być.