Pod słońce

Z teatru Rozbark do uczelni jest ładny kawałek drogi.
Obejrzałam w nim spektakl dyplomowy studentów IV roku, Szekspirowskie Wiele hałasu o nic, którego końcówka wcisnęła mnie w krzesło, a całość nastroiła refleksyjnie.
Półgodzinny spacer dobrze mi więc zrobi - mogę spróbować wyczuć, jak leży ciało miasta, idąc w przypuszczalnie dobrym kierunku.
Ciało miasta łuszczy się i kruszy, straszy próchnicą i stanem zapalnym, od czasu do czasu prezentując prawdziwe perły: odnowione kamienice, zrewitalizowane kopalnie. A i pod łuską są ślady piękna, jakby śpiące, przysypane pyłem przez Piaskowego Dziadka. Pamiętacie taką dobranockę? "Dziadku, drogi dziadku, nie chcemy jeszcze spać" - śpiewały dzieci w piosence.
Wchodzę na wzniesienie, gdzie otwiera się szeroki widok, betonowa droga, potem udeptana ścieżka. Warstwa ziemi i trawa ukrywają gruz - coś tu kiedyś było.
- Robi pani zdjęcia pod słońce? - pyta starszy mężczyzna.
- Tak, często tak robię.
- Musi mieć pani dobry aparat...
- Dla mnie idealny - śmieję się, pokazując BMA.
- Zawsze chciałem - mówi. - Zawsze tak chciałem.