Lampa

Od dawna szukam lampki na biurko.
Nie jest to może wielki problem, rzecz tym, że żadna mi się nie podoba. Wchodzę do sklepu i już wiem, że jej tam nie ma.
Teraz mam lampkę pożyczona od M. Jest niezła - lecz nie jest moja.

Ale tej nocy, gdy poszłam na strych...

... już w pierwszym pokoju zauważyłam lampę. Zakurzona, stara - wiedziałam jednak, że się nadaje.
W kolejnych korytarzach i pomieszczeniach, na stołach, szafkach biurkach, stały, zachęcając, by do nich podejść i obejrzeć z bliska. Wszystkie były tego warte.

Na końcu jednak otworzył się pokój, jasny jak sklep z lampami. Oglądałam je - stojące, wiszące i te małe, na biurkach - i wiedziałam, że każdą mogłabym zabrać do domu.

A jedna z nich była najpiękniejsza.

- Ona działa, możesz ją zabrać - powiedział mój ojciec
- Ale tato, to jest sen. Zdajesz sobie sprawę, że rozmawiamy w moim śnie. Nie ma sposobu, żeby ją stąd wynieść.
- W takim razie musisz ją dobrze zapamiętać - odpowiedział.

Patrzyłam.
Patrzyłam i wiedziałam, że to nie będzie łatwe. Kolor, kształt, połączenie elementów. Blask.

Pamiętam zapamiętywanie.
Pamiętam pamięć.
Ale lampa...
Widzę ją w krótkich błyskach, w obrazie, który ucieka.

Wiem tylko, że jeśli kiedyś ją zobaczę - rozpoznam.