Chlebowa noc

Parę dni temu dostałam od koleżanki słoiczek zakwasu.
Trochę się zbierałam, aż w końcu zmotywowałam się dostatecznie mocno, by upiec chleb, dodatkowo podbudowana notką u Anki Wrocławianki.
Być może kiedyś, raz, piekłam chleb, ale było to tak dawno, że wcale tego nie pamiętam, występowałam więc w zasadzie jako debiutantka.

Poczyniwszy więc odpowiednie czynności wstępne, przełożyłam ciasto do formy, aby wyrosło.
Przepis głosił, że ma rosnąć kilka godzin, aż wypełni prawie całą formę.
Była godzina 20, co przy moim trybie pracy dawało szanse, że chlebek upiecze się, zanim pójdę spać.

A jednak - po godzinie, dwóch, trzech, wciąż wydawało się, że nic się nie dzieje. Około północy zauważyłam w końcu pierwsze oznaki życia w foremce.
Mocno zdeterminowana, postanowiłam czekać. Po pierwsze bowiem miałam jeszcze trochę pracy, a po drugie bałam się, że do rana ciasto może opuścić formę znudzone czekaniem na mnie.
Około 2.30 postanowiłam jednak odpuścić, kontrolnie nastawiając budzik na szóstą.
Około 3.00 chyba zasnęłam.
Około 4.15 wróciła Młodsza. Nie omieszkałam zajrzeć do chleba.
Około 4.40 zaczęłam nagrzewać piekarnik.
O 5.05 chleb zaczął się piec.
O 5.45 zajrzałam do piekarnika.
O 6.05 wyjęłam chleb, skropiłam wodą i wstawiłam na kolejne 15  minut.
O 6.20 chleb był gotowy. Nieco opadł, a przyczyna mogła mieć coś wspólnego z 5.45 :)

A potem, cóż, potem poszłam spać.
A chleb jest pyszny.
A noc w kuchni, przy bladym świetle piekarnika, w zapachu chleba, wzbogacona rozmową z Młodszą, noc ta miała swój ciężar gatunkowy i smak.
Dobrze mi było.