Okruchy

Dziś list od Taty:

Kochana Aniu. Korzystając z pięknej pogody odbyłem taki trochę sentymentalny spacer po niektórych miejscach w naszej wsi. Przy okazji "uwieczniłem niektóre pomniki, które jakoś przetrwały do  naszych czasów. Z niektórych pozostały już tylko postumenty. Ten pośrodku lasu ktoś wywrócił i rozebrał postument. Pewnie czegoś tam szukał. Jestem ciekawy cz pamiętasz jeszcze te miejsca. Jak byłaś mała "włóczyliśmy" się po tych miejscach.

Pewnie, że pamiętam. 
Te nasze wyprawy pamiętam chyba najlepiej z mojego dzieciństwa.

Czerwona cegła to kościół, z czternastego wieku.
Pamiętam, jak wspinałam się na wieżę, by pogłaskać stary dzwon, cały w rytych napisach.

Jeszcze długo po wojnie pomników, tablic było dużo. Stawiane były dla upamiętnienia wydarzeń i ludzi. W lesie był mały cmentarzyk otoczony metalowym ozdobnym ogrodzeniem, z brama w formie alabastrowego krzyża. materiał kamieniarski, oczywiście przydał się komuś. Groby zostały rozszabrowane, porozrzucane kości.
Na wysepce na jeziorze któryś z hrabiów wybudował trójkątną kapliczkę, a w niej grobowiec - chyba dla matki. Pamiętam jeszcze zarys murów i ułomki tablicy nagrobnej. Kolejne pokolenia musiały dołożyć....., a raczej zdjąć swoją cegiełkę.
Pomniki i tablice gęsto zdobiące park usuwane były również z polecenia władz, jako ślady niemieckiej przeszłości.

Dobrze pamiętam
Patrzyłam, dotykałam, wąchałam - chciałam wyczuć ślad ludzkiej ręki, ciepło cudzego bycia. 
Zaglądałam pod grubą warstwę mchu otulającego zapomniane losy.

To było naprawdę dawno.
Bez obawy zapuszczałam się w najdalszą gęstwinę - bo przecież Tata mógł mnie obronić przed każdym, każdym niebezpieczeństwem.
Był wtedy najsilniejszy na świecie.