Aromat

Z sąsiadką J. widujemy się często choć przelotnie.
Ale u mnie w domu była tylko dwa razy i to w progu. Całkiem niedawno.

Za pierwszym razem sprzątałam kuwetę.
    i tu małą dygresję muszę zrobić, że kuwet mam na jednego kota tylko dwie, ale za to obie w przedpokoju, nieopodal drzwi wejściowych. Jest to wynik konsensusu, który kiedyś opisywałam: my, wchodząc do domu, wpadamy do kuwet, kotka w zamian stara się w nie trafić. Na ogół.
Tak więc owego dnia stwierdziłam, że sprzątnąć trzeba natychmiast, i właśnie wtedy zapukała sąsiadka. Otworzyłam jej, trzymając urobek na łopatce, w aureoli stosownego aromatu, z akompaniamentem witającej ją Lu.

Drugi raz nastąpił po paru dniach.
Co wtedy robiłam?
Ano właśnie wróciłam do domu po kilkugodzinnej nieobecności i jak zwykle chwyciłam za łopatkę. Aromat był już zelżał, otworzyłam, Lu zaczęła witać. Aż nagle pojawił się mały biały pies sąsiadów z góry, zaglądając ciekawsko pomiędzy łydkami sąsiadki.
     i tu mała dygresja: Lu boi się wielu rzeczy, ale najbardziej chyba właśnie tego pieska.
Tak więc wydała z siebie zapach. Zapach strachu.

Co od tej pory myśli o mnie sąsiadka, nawet nie chce mi się podejrzewać.
Planuję zaprosić ją na kawę.
Dostatecznie aromatyczną.