W obliczu

Czasem, gdy po głowie snują się dawne obrazy, przychodzi reakcja: nie, nie, o tym nie myśl, nie nie!
Szybko odczynić, pomachać ręką przed oczami, pokręcić głową - zamazać.

Tak jak ten.

Na pierwszym roku studiów mieszkałyśmy we trzy. Którejś nocy zapomniałyśmy zamknąć drzwi i raptem wtoczyła się do nas trójka pijanych imprezowiczów. Niby spokojnie, żartem chcą nas wyciągnąć na imprezę, któryś wtrąca niecenzuralne słowa. Mówię spokojnie: "Chłopcy, jest noc, my śpimy, jutro mamy zajęcia, ok?". Ale koleżanka nie wytrzymuje, zaczyna krzyczeć, żeby się wynosili.
I wtedy jeden z  nich ją uderzył.
Wtedy już pozostali dwaj, wystraszeni, wyciągnęli go na zewnątrz.
Tyle.
Pamiętam swój dygot.
Koleżanka spokojnie przykładała zimny okład do policzka.

Teraz mogłam podać to w obrazach, słowach.
Wcześniej za coś byłam zła.
Bo co?
To nie ja oberwałam, ale ja wpadłam w histerię. Ona była twarda. Ale nie wiem, co czuła.
Ja czułam się jakoś zdradzona.
Przez ideę wspaniałej atmosfery studiowania, akademika, bezpiecznego azylu...
Przez ideę siebie samej, która sobie radzi z emocjami?
Przez sytuację, która wymknęła się spod kontroli? Mojej kontroli.
Przez cholerny egocentryzm, który nie pozwolił mi wtedy skupić się na koleżance, a samej schować się trochę ze swoim dygotem? Zrozumieć, że to nie ja jestem tu najbardziej skrzywdzona.

Teraz mogę o tym myśleć.
Odkąd karmię małą głodną Anię M., łatwiej stanąć mi w obliczu trudnych obrazów. Tak jakbym mogła widzieć to, co naprawdę w nich jest, bez całego ładunku deficytów z przeszłości.

Bez ciężaru tego, czego nie ma.