A kiedyś...

A kiedyś tam, kilkanaście lat temu, przyznano nam odszkodowanie za coś, około dziewięciuset złotych. Wybrałam się z papierkiem na pocztę i sumę te odebrałam.
Kilka dni później przyjechała do mnie mama i gdy akurat nie było mnie w domu, przyszedł listonosz i przyniósł pieniądze, które mama odebrała i pokwitowała.
Po powrocie zorientowałam się, że jest to ta sama suma, za to samo ubezpieczenie.

Udałam się na pocztę i powiedziałam, że wypłacono mi pieniądze dwa razy i przyszłam je zwrócić.
Panie na poczcie stwierdziły jednak, że musiało mi się pomylić, bo pieniądze dostałam tylko raz, w domu.

Czyżbym miała wizje, omamy i na dodatek halucynacje słuchowe?
Nie, nie miałam.
Nie ustałam więc w przekonywaniu poczty.
Która robiła się coraz bardziej zniecierpliwiona i zaczęła się ode mnie opędzać jak od złośliwej muchy.

Po tygodniu moich nagabywań okazało się, że młody pracownik, który był pierwszy dzień w pracy, wypłacając mi pieniądze, nie dał mi do podpisu pokwitowania, a ja nie zwróciłam na to uwagi. Czyli wyglądało tak, że pieniądze zniknęły nie wiadomo gdzie. Przerażony taka wpadką pierwszego dnia, sam wpłacił do kasy brakującą sumę i udawał, że nic się nie wydarzyło.

A więc
dostał swoje pieniądze z powrotem.
Ale czy zachował stanowisko?
Czy może przeze mnie stracił pracę, jak sugerowali mi znajomi?