Terra ubi tabanidae

Droga za torami.
Na horyzoncie las.
"Tam są wilki" mówiono.
Droga, którą nigdy nie udało mi się pójść. Która tkwiła jednak w pamięci i wyobraźni jako tajemnicza ścieżka do dzikiego świata, nieskończonych lasów aż do granicy i dalej.
Granica państwa stała się granicą pomyślanego.

Gdzieś tam jeszcze miała być osada,
Bogusławki, jak brama do baśni.

Ale wioski już nie ma, powiedział mi tata. I nie wiadomo, czy jest most na rzece.
Ale przecież możemy spróbować. Pojedziemy samochodem najdalej jak się da, a potem pójdziemy na piechotę.

Dobrze, że byliśmy w samochodzie.
I że w porę zamknęliśmy okna.

Najpierw było ich kilka, a potem...
Nazywa się je ślepakami, końskimi muchami lub bąkami.
Podobno potrafią latać z prędkością 140 km na godzinę, ale tu nie musiały się wysilać.
Chmara owadów leciała równo za samochodem, obok, wyprzedzając nas, kiedy uznała to za stosowne.
Co chwilę uderzały w szyby, próbując dostać się do środka.
Poczułam się jak w filmie grozy.
Gzy droga zrobiła się nieprzejezdna, trzeba było się wycofać, bo wysiąść nie mieliśmy odwagi.
Straż eskortowała nas do samych torów.
Gdy skręciliśmy - muchy odleciały.
Nagle.