Zapolnik

Mieszkał w chacie za wsią. W małej chacie za maleńką wsią.
Kiedy się zestarzał, postanowił oddać swój dom gminie do rozbiórki, by zamieszkać we wsi, bliżej ludzi, w domku, który dla niego wyremontowano.

Mój tata pracował wtedy w Urzędzie Gminy.
W ramach czynności urzędowych udał się do opuszczonego domu.
I wszedł na strych.
A tam...
Tysiące, a może więcej.
Niezliczone szklane płytki, negatywy do aparatu fotograficznego bardzo starego typu, takiego, gdzie fotograf chowa się pod czarną płachtą, a ludzie tkwić muszą długo w obranych pozach, z uśmiechem na ustach lub - z wyrazem żalu.
Tata spędził tam długie godziny, oglądając negatywy, rozpoznając historię bliższej i dalszej okolicy. Pogrzeby, wesela, święta.
Rozpoznawał wiele twarzy.

Zapolnik był organistą oraz fotografem.
A także zapalonym kinomanem.

- Jest już Zapolnik? - wołali operatorzy objazdowych kin.
- Jest.
- To możemy zaczynać.

I włączali terkoczący projektor.