Kolejna zabawa

Wyróżniona przez Megi,




postanowiłam dziś zabrać się do roboty i odpowiedzieć na 11 pytań.
Najpierw 10 pierwszych, czyli dziesięć rzeczy, które lubię.
Tu miałam pewien problem, ale nie ze znalezieniem dziesięciu rzeczy, lecz z wybraniem tylko dziesięciu spośród całej masy tych, które przychodzą mi do głowy.
Ale spróbuję.
1. Radiohead - za piękno.
2. róże - bo można się nimi nasycać bez końca.
3. spotkania z przyjaciółmi i znajomymi - bo bez tego świat nie miałby sensu.
4. taniec współczesny - bo (z mojego punktu widzenia) zmusza do myślenia najbardziej ze wszystkich sztuk i jest najbardziej uniwersalny. Powiedziałabym też, że jest sztuką pełną.
5. fotografowanie - bo jest takie przyjemne!!!
6. książki Mieke Bal - bo nikt tak jak ona nie pisze o sztuce.
7. uczyć się języków i czytać o nich - bo tak.
8. moją pracę - bo to niekończąca się historia.
9. malarstwo Luciana Freuda
10 i....  wiele innej dobrej muzyki, dobrych książek, smacznych potraw; oglądać ptaki, zdjęcia owadów w dużym powiększeniu, rozmowy, również przez telefon, zapach trawy i liści, przytulać się do ziemi w ciepły dzień, słońce, ciepły deszcz, szczury, psy, koty i inne zwierzęta itd., itd.

A pytanie 11 dotyczyło tajemniczego ogrodu - czym jest dla mnie.

Najpierw jest ogrodem rodziców na Mazurach, a najbardziej ogrodem z pewnego letniego wieczoru. Przy ognisku zebrała się wtedy szersza rodzina, także z Niemiec. Skry leciały w górę i znikały, a ja postanowiłam się przejść. I nagle zobaczyłam kilka srebrnych kul na tle nieba, na cienkich wysokich nóżkach. Było to coś zupełnie pospolitego, a jednak nie mogłam oderwać oczu. Taka chwila łączności z kosmosem. Czy ktoś z was domyśla się, co to było?

Potem zaraz - zwykły kawałek ugoru między dwiema ulicami w Warszawie. W pierwszej połowie czerwca, odprowadzając Starszą do szkoły, a Młodszą do przedszkola, szłam wąską ścieżką między wyrośniętymi łopuchami i cykorią podróżnik, chłonąc cykanie koników polnych, brzęczenia i zapach rozgrzanego powietrza. Chciałam wtedy stać się maleńka i zanurzyć się w ten gąszcz. Kocham chwasty. Wydawało mi się wtedy i zawsze mi się wydaje, że wyrośnięte, niekoszone chwasty to komunia nieba z ziemią.

Wydaje mi się, że wszyscy już byli nominowani, niektórzy po parę razy, więc tym razem poprzestanę na odpowiedziach. A może Rybeńka? Piszesz wszak od niedawna, zdążyłam?