Kredyt

Ten nowy świat z pewnością docenił kredyt zaufania, jaki mu dałam.
Nie chcę zapeszać i dlatego dalej napiszę małymi literami.

Mój mąż się krząta. Gotuje i sprząta. 
Prawie wcale nie marudzi i nie ma za złe.
Ja natomiast staram się nie projektować nań swojej wizji jego złoszczącego się.
Zrobił listę zakupów. Część ja zrealizowałam, po część on pojechał do Leclerca.
Wychodząc, poprosił, abym mieszała bigos i doglądała pieczeni.

Powróciwszy natomiast, zauważył, że na kuchenkę wypadła odrobina bigosu.
No, powiedzmy, dwie odrobiny.
Przecież sprzątnę po ugotowaniu.
Ale nie, nie można tak,
Trzeba mieszać w taki sposób, by nic nie wypadło w trakcie i by pole robocze pozostało czyste.
Kwestia wygłoszona lekko podniesionym głosem.

Młodsza pokiwała głową z politowaniem nad moją naiwnością...

Staram się rozumieć. To emocje. To jakieś dziedzictwo. To ciężar, który on niesie. Nie zgadzam się z jego podejściem i mówię to. Ale nie obwiniam. Stopuję moją skłonność do nakręcenia się w poczuciu krzywdy. 

Skoro razem świętujemy, zrobimy to najlepiej, jak się da.