Ciągle jednak jestem w górze od piżamy...

Czasem miewam odczucie, że składam się z niepołączonych ze sobą zbyt ciasno części. Dezintegracja nie całkiem pozytywna, powiedziałabym.
Położyłam się o czwartej nad ranem.
Rano obudził mnie telefon z prośbą o wykonanie pewnej pilnej czynności wydawniczej.
Pies nie lubi rano wstawać, więc spokojnie czekał, aż skończę.
Mąż w końcu stwierdził, że już sam kupi sobie papierosy.
Owszem, śniadanie, owszem, w końcu nawet psie sikanie (więc kup te papierosy, jak możesz, a jak wrócisz, wpuścisz mi krople do oka), ale powiedziałabym - z głową w chmurach, to znaczy w pracy. Moja głową, nie psią, oczywiście.
Nie, córeczko, nie wiem, gdzie jest twój pasek.
Kolejne czynności przechodzą płynnie jedna w drugą.
Nie nie wiem, gdzie jest rura od odkurzacza, skąd mam wiedzieć?
Że ona duża jest? Nie takie rzeczy można zgubić.
Odbieram telefon, dzwonię, odbieram, dzwonię.
Piesku zejdź z mojej nogi! Czy zawsze musisz to robić, gdy rozmawiam?
Jeszcze tylko to i tamto.
Ufff.
Włożę baterię do aparatu i idziemy.
Jaki ładny ptak, dlaczego nie chce pozować?
Buty mi jakoś przemokły i zimno, czy na pewno...
Co za ulga - nie mam na sobie spodni od piżamy.
Tak przywitaj się z Panią Basią, tylko jej nie przewróć.
Dosyć, ręce mi zmarzły.
Pewnie, że wysłałam.
Zapytam.
Tak piesku wiem, ze lubisz KFC, ale nie szczekaj na Pana, proszę.
Niech trochę ostygnie.
Dobrze, jutro je od pani odbiorę, jak będę jechać po męża, będzie po operacji zaćmy. Tak jeden dzień i do domu.
I piasek dla kota, koniecznie dzisiaj.