Ot, dzień...

Wyszłam dziś z domu bez portfela - czyli bez pieniędzy, kart, w tym karty miejskiej.
Do metra wpełzłam więc pod barierką.
Po czym pojechałam nie w tę stronę, w którą chciałam.
Błąd ów powtórzyłabym niechybnie, gdyby nie znajoma, z którą w końcu spotkałam się tam, gdzie miałam się spotkać, by odebrać papiery, bynajmniej nie tajne.
- Twoje metro - zapytałam?
- Nie, Twoje.
W czasie dalszej podróży odebrałam telefon od świeżo zoperowanego męża, że właśnie wyszedł, trochę wcześniej, niż było planowane, i mam już po niego nie jechać, wróci sam autobusem.
Nie opuszczając peronu, przesiadłam się do metra jadącego w przeciwnym kierunku.
Dobrze, że były tylko dwa kierunki.
Po czym brawurowo przejechałam swoją stację.
Gdy dotarłam do domu, mąż już tam był.
Z powodu mrozu i słońca uznał, że warto mnie posłuchać, i przyjechał taksówką. A może po prostu po drodze przestały działać środki farmakologiczne zaaplikowane mu przed zabiegiem.

W moim pokoju stwierdziłam podejrzany zapach.
Tak, to mój piesek miał niestrawność.
W bardzo, ale to bardzo złej lokalizacji.