czwartek, 23 maja 2013

Brodząc

Tak sobie sprzątam w papierzyskach, a właściwie staram się. Bo to ma swoje rytmy, etapy, fazy a nawet emfazy.
Wydruki dawno skończonych prac to pół biedy. Podrzeć i na śmietnik.
Stare laurki? Pieczołowicie schować.
Większość odłożonych do przeczytania gazet udaje się przemycić bezboleśnie do kosza, jako że nic w nich ciekawego, a odłożone, bo kiedyś nie miałam czasu zajrzeć. Teraz więc rzut oka krótki, czasem tylko zatrzymam się na dłużej.

Ale czasem odkopuję coś, co koniecznie chciałam zachować, do czego zamierzałam wrócić.
Artykuł o dziennikach Mrożka w "Przekroju" na przykład i jeszcze fragmenty tychże.
No i wpadam jak śliweczka, zastygam wśród stosów i stosików, z ciepłym psem u boku, by po raz kolejny poczuć, że dobra literatura jest dobra i wydaje się, że pisarz szepce do mojego ucha coś specjalnie dla mnie. Choćby: "zachcenia [mam] dokuczliwe, ale za słabe, żeby coś ze mną zrobiły, za silne, żeby nie dokuczały".
Bo to przecież zawsze już tak można, że coś by się..., ale nie wiadomo jak, ale jeszcze nie dzisiaj i w końcu nawet nie wiadomo, co. Bo czasem się wydaje, że coś robię istotnego, że coś mogę i że wykorzystuję te możliwości, że wdrapuję się - by zaraz poczuć się nikim, na co ja akurat dobrałam sobie słowo, które dobrze mi jęczy: "żałosna".
Czy fakt, że wielcy pisarze też tak mają, jest pocieszający?
Nie wiem.
Ale nie chcę wyrzucić gazetki i nie wiem, czy kiedyś wszystko posprzątam...


Ubrana w kurtkę, lecz w klapkach na bosych stopach, brodziłam w mokrej trawie.
Pomyślałam sobie, że jestem na wakacjach.
Wstaję, gdy chcę, wychodzę, brodzę.
I jeszcze bawię się w pracę, ciesząc się nią jak dziecko, które buduje zamek z klocków.
Mała Ania jest panią redaktor, ma fajne zabawki, miłe koleżanki i kolegów...
Kim zostanie, gdy dorośnie, jeszcze dobrze nie wie.
Na razie wsadziła nos w kwiat dzikiej róży, skoro ma okazję,
a na włosach przyniosła do domu jakieś drobne żuczki.

I nie wiem...
nie wiem, za czym tęsknię.




23 komentarze:

  1. fajny wpis. przeczytałam z przyjemnością. a ostatnie - jak mała różana kapliczka :)

    OdpowiedzUsuń
  2. ładnie ubrane w słowa ...
    małe tęsknoty są zawsze
    pozdrawiam :)

    OdpowiedzUsuń
  3. Ten komentarz został usunięty przez autora.

    OdpowiedzUsuń
  4. Ja też nie wiem jeszcze kim zostanę jak dorosnę!
    Cudne słowa, myśli, cała Ty, a ja mam nową tapetę z pierwszego zdjęcia.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. jak wygram w lotto, może założę schronisko...
      :*

      Usuń
    2. To pierwsze zdjęcie jest zachwycające!

      Usuń
    3. A ja zmieniłam zdjęcie profilowe :)

      Usuń
  5. Fajne zdjęcia bardzo.
    Nie wykluczam,że istnieją i byli znakomici pisarze bardzo zadowoleni z siebie. Bywam jednak bardziej ciekawa spostrzeżeń i sformułowań tych mniej pewnych.
    Zal mi też bardzo pewnych siebie kwiatów. Spore ryzyko, że zginą z łodyżkami gnijącymi w wodzie.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. P.S zdjęcie pierwsze ma wyraźną chęć zostać ukradzione, ale nie przywłaszczone.

      Usuń
    2. Na szczęście dzikich różyczek na ogół się nie ścina :)
      A zdjęciem częstuj się, proszę :)))

      Usuń
    3. Dziękuję, już się robi.

      Usuń
  6. mnie urzekło najbardziej to ostatnie zdjęcie, jest takie glamour :)

    OdpowiedzUsuń
  7. lubię zapach dzikich róż

    lubię

    OdpowiedzUsuń
  8. Może za biedronką...

    PS. Jak bardziej Cię teraz widać! Ale tamto zdjęcie też lubię. :)
    A te kropelki... Przypomina mi się pewna piosnka; muszę poszukać.

    :*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Za biedronką?
      Nie, raczej nie....

      A piosenki jestem ciekawa :)))

      Usuń
  9. ja tam nie mam zamiaru dorastać;-)
    umrę młodo:-D
    znowu ładnie, a zdjęcia piękne. Piękne.

    OdpowiedzUsuń